Κάπου διάβασα…
Αδελφοί μου, μή σας τρομάζουν οι αμαρτίες των ανθρώπων,
αγαπάτε τον άνθρωπο ακόμα και μέσα στην αμαρτία του,
γιατί αυτή η αγάπη είναι ομοίωμα της αγάπης του Θεού
και αποτελεί την ανώτερη αγάπη επί της γής.Η ταπεινοσύνη, η γεμάτη αγάπη, είναι φοβερή δύναμη,
δυνατότερη από κάθε άλλη.Τίποτα παρόμοιο με αυτή δέν υπάρχει...
Μπορεί να περάσεις μπροστά απο ένα παιδάκι, να περάσεις οργισμένος, βρίζοντας, με την ψυχή γεμάτη θυμό.
Ίσως να μην προσέξεις καθόλου το παιδάκι μα εκείνο θα σε δεί,
και το πρόσωπό σου, το ασχημισμένο και το ασεβές,
μπορεί να χαρακτεί στην ανυπεράσπιστη καρδούλα του.Χωρίς να το ξέρεις, μπορεί να του΄ριξες ένα κακό σπόρο
στην ψυχή του που ίσως και να βλαστήσει,
κι όλα αυτά γιατί δέ φυλάχτηκες μπροστά στο παιδί και γιατί δέν καλλιέργησες μέσα σου την προσεχτική και δραστήρια αγάπη.Αδέλφια μου, η αγάπη είναι ένας σοφός δάσκαλος,
μα πρέπει να ξέρει κανείς να την αποχτήσει,
γιατί αποχτιέται δύσκολα,
αγοράζεται ακριβά, με πολύχρονη δουλειά,
γιατί δέν έχει αξία ν΄αγαπήσεις για μιά στιγμή μα ν΄αγαπάς πάντα.Τυχαία μπορεί κι ο καθένας ν΄αγαπήσει, ακόμα και ο μοχθηρός...
Φίλοι μου να παρακαλάτε τον Θεό να σας δίνει την ευθυμία.
Νά΄στε εύθυμοι σάν τα παιδιά, σαν τα πετεινά του ουρανού.
Και μή σας ανησυχούν τα κρίματα των ανθρώπων, μη φοβάστε πώς θα ματαιώσουν το έργο σας και δέ θα τ΄αφήσουν να πραγματοποιηθεί.
Μη λέτε:
"Το κρίμα είναι ισχυρό, είναι ισχυρή η ασέβεια,
είναι ισχυρό το κακό περιβάλλον και εμείς είμαστε μονάχοι κι αδύναμοι,
θα μας πνίξει το κακό περιβάλλον και δέ θ΄αφήσει να πραγματοποιηθεί το θεάρεστο έργο.Αποδιώχνετε, παιδιά μου, αυτή την απαισιοδοξία!
Αδελφοί Καραμαζώφ
βιβλίο β΄, εκδ. Γκοβότση
Ασωπία Βοιωτίας 